5 Maj, 1450: Lufta e Gjallë dhe Paqja e Shkurtër

Era e ftohtë e malit goditi fytyrën time ndërsa u ulë në ballkonin e kalasë së Krujës. Një mbrëmje e qetë, me yjet që shkëlqenin si diamanti në qiell të errët. Por qetësia e jashtme fsheh një stuhi të brendshme, një luftë që nuk pushon as për një çast. Lufta kundër osmanëve, një betejë e lodhshme që ka përfshirë shpirtin dhe trupin tim për vite të tëra.

Sot, pasdite, kam pasur një takim me disa nga bashkëluftëtarët e mi më të besuar. Moisi Golemi, i zgjuar dhe i shkathët si gjithmonë, me propozime strategjike që shtrihen larg fushës së betejës. Tanush Topa, një forcë e patundur në fushë, me sytë e tij që flasin për mijëra fjalë të pathëna. Dhe Gjon Kastrioti, vëllai im, që rrezaton një ndjenjë besimi të palëkundur, megjithëse nganjëherë të fshehur nën një shtresë modestie.

Diskutuam për sulmet e fundit të osmanëve në jug. Të dërguarit e tyre, me fjalë vajtuese dhe premtime të rreme, vazhdojnë të shpërndajnë propagandë, duke u përpjekur të minojnë forcën e shpirtit tonë. Por ne, shqiptarët, e kemi njohur prej kohësh fytyrën e gënjeshtrave të tyre. E dimë se paqja që ata ofrojnë është vetëm një mashtrim për të zhbërë rezistencën tonë. Ata nuk mund të kuptojnë se liria është më e çmuar se çdo pasuri, më e dëshiruar se çdo pushtet.

Një çështje e tjetër që na ka marrë shumë kohë është furnizimi. Bllokada osmane po bëhet gjithnjë e më e ashpër, duke vështirësuar furnizimin me ushqime dhe armë. Moisi propozoi disa rrugë të reja furnizimi përmes maleve, rrugë të rrezikshme, por të domosdoshme në situatën e tanishme. Ne duhet të jemi të zgjuar, të shmangim kurthet e armikut dhe të sigurojmë se ushtria jonë mbetet e pajisur dhe e ushqyer mirë.

Më pas, biseda ktheu drejt Papës. Letrat e tij vazhdojnë të na mbushin zemrën me shpresë. Ai na jep besimin se Europa nuk na ka harruar, se lufta jonë nuk është vetëm e jonë, por e të gjithë të krishterëve. Por ndihma e premtuar ka qenë e ngadaltë, dhe koha po na ikën. Ne jemi vetëm kundër një force të madhe dhe të fuqishme, dhe çdo ditë që kalon pa ndihmë të duhur, na vë në një pozitë më të vështirë.

Më pas, mendova për familjen time. Vogëlushët e mi, me sytë e tyre të ndritshëm, më japin forcë dhe kurajo. Ata janë të ardhmja, shpresa e një Shqipërie të lirë. Çdo ditë e luftoj me bindjen se lufta ime nuk është vetëm për mua, por për ta, për të gjithë ata që do të vijnë pas meje.

Në fund të takimit, ndërsa hëna ngrihej ngadalë në qiell, ndjeva një përzierje ndjenjash. Lodhja nga vitet e luftimeve është e rëndë, por vullneti për të luftuar është akoma i fortë. Unë nuk mund të dorëzohem. Nuk mund t’i lejoj osmanët të shkelin tokën e atdheut tim, të shkatërrojnë kulturën dhe traditën tonë. Ne do të luftojmë deri në fund, deri në fitore, pavarësisht se çfarë kostoje do të ketë kjo. Kjo është betimi im, besimi im i patundur, që do ta mbaj deri në frymën e fundit.

Ky moment i qetësisë para stuhisë së ardhshme më jep mundësinë të reflektoj. Paqja është e shkurtër, por ajo është e nevojshme për të rikuperuar forcat. Një ushtri e lodhur nuk mund të luftojë siç duhet, dhe kështu ne përdorim këtë kohë për të mbushur radhët, për të forcuar lidhjet tona me aleatët, dhe për të planifikuar lëvizjet tona të ardhshme. Lufta nuk është vetëm një çështje forcash fizike, por edhe e strategjisë, e inteligjencës dhe e besimit.

Një ditë e gjatë, e plotë me mendime, plane dhe shpresa. Shpresoj që dita e nesërme të sjellë ndihmë të re, forca të reja, dhe gjithmonë, kurajo të re. Për Shqipërinë, për lirinë, për të ardhmen.